டாட்டா பைபை

என் சின்ன வயதில் எங்கள் வீடு இரயில்வே ட்ராக் பக்கம் இருந்தது.அப்போது தினமும் ஒவ்வொரு ரயில் போகும்போதும் வரும்போதும் நானும் என் தங்கையும் சலிக்காமல் டாட்டா காண்பிப்போம்.யாராவது பதிலுக்கு டாட்டா சொல்வார்களா என ஏங்கியிருக்கிறோம்.கடைசியில் யாரும் டாட்டா சொல்லவில்லை நாங்கள்தான் வீடு மாற்றிவிட்டோம். அந்த ஏமாற்றத்தால் ஒரு சபதம் எடுத்தேன். நான் ரயில் வண்டியில் போகும்போது எந்த குழந்தையாவது டாட்டா காண்பித்தால் நானும் டாட்டா சொல்ல வேண்டும் என்பதுதான் அது.அதுக்கு ஏத்தாப்பல நான் முதல் முதல் வேலைக்கு சேர்ந்த கம்பெனிக்கு மாம்பலத்துலேந்து தாம்பரம் வரை தினமும் ரயில் பயணம். எப்படியாவது ஜன்னல் பக்கம் இடத்தை பிடித்துவிடுவேன். எல்லாம் என் சபதத்தை நிறைவேத்ததான். ஆனால் என் சபதம் நிறைவேர முடியாதபடி எந்த பாப்பாவும் என் கண்ணில் படவில்லை. இனிமேல் ரயில் பயணமே வேண்டாம் என நான் முடிவு செய்த போது ரயில் சேனிடோரியம் நெருங்கியது அட அப்போதுதான் அந்த அதிசயம்.ஒரு வீட்டு வாசலில் குழந்தைக்கு ரயிலை காண்பித்தபடி ஊட்டி கொண்டு இருக்கும் ஒரு தாய் அந்த குழந்தை டாட்டா காண்பித்தது. அவ்வளவுதான் என் கையில் இருந்த எல்லாவற்றையும் கீழே போட்டுவிட்டு முதல் வேலையாய் டாட்டா காண்பித்தேன். ஒரே சந்தோஷம். ஒரு குழந்தையின் எதிர்பார்ப்பை நிறைவேத்திட்டேன் என்று பெருமை வேற.இப்படி தினமும் என் டாட்டா பயணம் ரயிலில் தொடர்ந்தது. முதலில் என்னை வித்தியாசமாக பார்த்தவர்கள் கூட என்னுடன் சேர்ந்து அந்த குழந்தைக்கு டாட்டா காண்பிக்க ஆரம்பித்தார்கள்.சரி இதுக்கு என்ன இப்பனு கேக்கறீங்களா வேற ஒண்ணும் இல்லை இங்க சிங்கப்பூர்ல ரயில்ல போகும்போது இந்த மாதிரி டாட்டா வாய்ப்பே இல்லைங்க.அதனால் என்னோட சேவையை!!!!! :) தொடர முடியலையேனு ஒரு வருத்தம். ஆனா இன்னிக்கு ஒரு இந்திய குழந்தை பஸ்ஸ பாத்து டாட்டா சொல்லவும் சந்தோஷம் தாங்காம நானும் டாட்டா சொல்ல பின்னாடி ஒரு குரல்...ஏங்க உங்களுக்கு என் குழந்தையை தெரியுமானு. அப்பதான் புரிஞ்சுது அந்த குழந்தை டாட்டா காண்பித்தது அதோட அம்மாவுக்குனு.ம்ம்ம்ம்ம்.....அதுக்குத்தான் மலரும் நினைவா இந்த பதிவு. சரிங்க....
இப்போதைக்கு
டாட்டா..பை பை..