முதுமை

பாசம், நன்றி மறந்து போன சில வார்த்தைக்கு
அவசர தேவை ஒரு பெயர் சூட்டு விழா !!!!
சமீபத்தில் இந்தியா சென்ற போது முதியோர் இல்லம் செல்ல நேர்ந்தது. அங்கு இருந்த ஒவ்வொரு நிமிடமும் மனதில் எதோ ஒரு இனம் தெரியாத வலி. இன்றைய அவசர உலகில் எவருக்கும் நேரமில்லை. தம் குழந்தைகளை கவனிக்கவே நேரமில்லாத போது எங்கே இருந்து வயதான பெற்றோர்களை கவனிக்க நேரம். ஆனால் அந்த இல்லத்தில் இருந்த ஒவ்வொருவர் கண்களிலும் ஒரு தேடல், தவிப்பு , ஒரு வலி, ஒரு ஏக்கம். இன்னும் பலர் ஏதோ இப்படி ஒரு நல்ல முதியோர் இல்லத்தில் தங்கள் பெற்றோர்களை சேர்த்து வைப்பதன் மூலம் ஏதோ சாதித்து விட்டது போல் நினைக்கிறார்கள். ஒரு நாள் நமக்கும் இப்படி ஒரு நிலை ஏற்படும் என்ற எண்ணம் ஏன் தோன்றுவதில்லை. ஒரு வயதானவர் தலையில் கட்டு போட்டு இருந்தது. ஆனால் அவர் முகத்தில் ஒரே சந்தோஷம். என்ன தாத்தா வலி இப்ப கம்மி ஆச்சா என்று கேட்டேன். வலியே இல்லம்மா. ஏதோ இந்த அடிபட்டதால் என் பசங்க என்ன வந்து பாத்தாங்க அந்த சந்தோஷம் போதும்மா என்றார். மனசு வலித்தது. இனி வரும் தலைமுறைக்கு பாசம், உறவுகள் இவை எல்லாம் சரித்திர பாடமாய் மட்டுமே இருக்குமோ?